"Rüzgar"

Uyandım. Sıkı sıkı kapattığım perdelerimden birinin ucu kırılan camımdan gelen rüzgarla havalanıyordu. Çılgına döndüm. Nasıl olurdu, o cam nasıl kırılırdı? Ben o kadar dikkat ederken nasıl olurdu. Deli gibi korkuyordum. Yerimden kalkamadım. Ama burnuma dışarıdaki temiz havanın kokusu geldi. Nefes aldım, derin bir nefes. Ardından bir nefes daha. Hem diken üstünde hem bulutların üstünde hissediyordum kendimi. Karmaşığım. Belli ki hava serindi. İnsanın en çok ihtiyacı olduğu anda esip rahatlatan rüzgarlar vardı dışarıda. Rüzgar inat etti. Odama doldu. Birlikte taştık. Öyle güçlüydü ki. Varlığı bana da güç veriyordu. Ve artık oturmamalıydım, doğruldum, kalkacaktım. Camın önüne gidip bütün perdelerimi açacaktım. Gün ışığı temiz hava ve rüzgar… hepsi benimle olacaktı. Ben de onlarla. Heyecanlandım. Önce odamdaki rüzgara alıştırdım kendimi. Günlerce yerimden kalkmadım. Sabah ve akşam rüzgarın odamı ziyaret etmesini bekledim. Geldi, aksatmadı hiç. Deli gibi korku yerini deli gibi sevince bıraktı. Artık rüzgar benimleydi. Onu biliyordum. O da beni biliyordu. Üşüdüğümde sıcak, bunaldığımda serin esti. İyi ki vardı, iyi ki vardı… ama rüzgar deli esmeye başladı, kalk diyordu bana. O demese bile ben artık dayanamıyordum. Kesinlikle kalkmalı, onunla gitmeliydim. Çünkü dışarıda çok daha güçlü esecektik birlikte. Belki de hep istediğim gibi büyüyecektik. Tüm cesaretimi topladım. Nefeslerimin ardı arkası kesilmeden tuttum elinden rüzgarın. Hadi, camın önündeydi. Beni bekliyordu. Ayaklarımı yatağımdan çıkarıp yere bastım. Zemini hissettim. Allahım ne uzun zamandır hissetmiyormuşum. Çekim kuvveti beni nasılda dizginleri altına aldı. Adım atmak istedim. Hadi olacak, hadi. İlk adım geldi. Sarsıldım , sendeledim. Düşecektim. Ama düşmedim. Rüzgar beni bekliyordu çünkü.. onun gücü yetiyordu. Bir adım daha, hadi bir adım daha.. ve camın önüne geldim. Sonra bir adım kalmıştı. Sadece tek bir adım. Ayağımı atmak istedim. Oynamadı yerinden. Zorladım, çekiştirdim. Ayağım ağırlaştı. Gözlerimi alamadığım rüzgarın gözleri ayağıma takıldı. Baktım, ben de baktım..  kocaman bir zincir, kısa.. camın önüne kadar gelmeme izin veren ama asla bir adıma daha yer vermeyen buz gibi bir zincir. Üşüdüm, çok üşüdüm.. ağlamaya başladım, çok ağladım.. rüzgar camımın önünde bana bakıp kaldı. Ben ağladım. Beni de götürmesini ne kadar istedim. Elimi uzatmak istedim. En azından dokunmalıydım ona son kez. Dokundum. Yandım. Kavruldum. Perdem kapandı. Rüzgar delice bir fırtınayla gitti. Çığlıklarımı duyan olmadı. Feryat figan ağıtlarımdan kimsenin haberi yok..