Hep yazmalı diyorum. Hep yazmalı. Anlatmalı elden geldiğince. Belki duyulmaz sesim ama çığlıklarım son bulmamalı. Ben susmam. Konuşmasam da susmam. Ki başaramaz bunu hiçbir insan. Yapılabilir mi ki öyle bir an. Kimsenin düşünmediği yaşamadığı o an. Ölüm kadar olur belki ama o kadar sıradan olamaz duyulmayan. Susturmayın sakın cümlelerinizi, yoksa kalmaz ortada hiçbir anlam!
Kendiliğinden olur inan. Bırak, dokunma, zorlama sakın. Üzerine gittikçe kayar avuçlarından. Ellerindir ona hakim olan, sahibi olduğuna bakma, arkandan vuramaz ellerin önündeyken ama, seyirci kaldığında yaşananlara, sakın ellerini ardında bağlama!
Anlat. Durmadan anlat. Hiç korkma, tam gözünün içine bak. Şimdi nedir seni ona bağlayan? Hangisi da sağlamdır ki, harf harf, hece hece örülmüş bir iskeleden, bacasında kelimelerin tüttüğü, cümle yüklü bir vapurla; sayfalar denizine açılan aklından!
