HEP YAZMALI

Hep yazmalı diyorum. Hep yazmalı. Anlatmalı elden geldiğince. Belki duyulmaz sesim ama çığlıklarım son bulmamalı. Ben susmam. Konuşmasam da susmam. Ki başaramaz bunu hiçbir insan. Yapılabilir mi ki öyle bir an. Kimsenin düşünmediği yaşamadığı o an. Ölüm kadar olur belki ama o kadar sıradan olamaz duyulmayan. Susturmayın sakın cümlelerinizi, yoksa kalmaz ortada hiçbir anlam!

Kendiliğinden olur inan. Bırak, dokunma, zorlama sakın. Üzerine gittikçe kayar avuçlarından. Ellerindir ona hakim olan, sahibi olduğuna bakma, arkandan vuramaz ellerin önündeyken ama, seyirci kaldığında yaşananlara, sakın ellerini ardında bağlama!

Anlat. Durmadan anlat. Hiç korkma, tam gözünün içine bak. Şimdi nedir seni ona bağlayan? Hangisi da sağlamdır ki, harf harf, hece hece örülmüş bir iskeleden, bacasında kelimelerin tüttüğü, cümle yüklü bir vapurla; sayfalar denizine açılan aklından!

BENİM

yakındır dönmelerim, kendimle yüzleşmekteyim..
yazmak bırakılmaz bilirim, yoksa yaşanmaz der hallerdeyim..
evet benim,
yazan benim, çizen benim..
rolümü emanet etmem kimselere
yine sahnelerdeyim!

Şimdi Ben!

Oysa ben…

Şimdi ben..

Yıllardan sonra yollardan sonra

Yine yan yanayız onunla

Hem de hiç ayrılmamacasına

Öyle tanıdık bir ses ki

Elleri hiç bırakmamış ellerimi sanki

Hep buradaydı adeta

Her anımda yanımda

Şimdi düşler gerçek olmakta

İyi tanır o beni

Konuşmasam da duyar söylediklerimi

Kokum mu değişmiş, bu saçlar yeni mi

O söyledi, biliyor işte:

“yıllar geçti an değil,

ama vermemişsin son anda aldığın nefesini!”

Bilir o beni

Susmalarımı dinler benim

Coşkuma katılır, hüznümü yüklenir

Kıyamaz ki

Elimden alır

Elinde taşır

80 YAŞIMA GELMİŞİM

Öğrencim Beyza Bağcacı. Yazmış olduğu empati çalışmasını paylaşmak istedim. Yazısında kendisini 80 yaşındaki bir teyzenin yerine koyuyor. Cedric'e gönderme yapmasına bayıldım. Ne diyeyim, bu çocuklar harika:)


80 YAŞIMA GELMİŞİM

Ben zorluk çeken bir teyzeyim. Bir gün bayramdı. Çocuklar neşe içinde zillere basarak bayram kutlamaya geliyorlardı. Bir gün benim evime gelmişlerdi. Onları kendi torunlarım, kendi evlatlarım gibi kucakladım sonra şeker verdim. Çok sevindiler. Heee size ailemden bahsedeyim. Beş çocuğum var, iki torunum var. Çocuklarımın adı: Derya, Melda, Hülya, Berna, Musa. Torunlarımın adı: Arda, Ada. Onları çok seviyorum. Ama hepsi evli. Odamı tarif edeyim: yatağım var, bir adım ilerisinde camım var. Ama ona yürümek ölüm. Çünkü; belim ağrıyor, bacaklarım sızlıyor, kaburgalarım sanki kopacak. Evde ben yalnızım. Keşke torunlarım beni ziyaret etse, çocuklarım  da öyle.

Eğer çocuklarınız varsa kıymetini bilin. Çünkü onlar evlenirse onları çok özlersiniz. Eşim vefat etti. Bunları unutmayın.

80 yaşındaysanız hayat gerçekten çok zor!

23 YAŞIMIN AKŞAMI

23 yaşımın akşamındayım. Bu akşam başka akşam. Ben on beş yaşıma geldiğimde annemin makyaj malzemeleri benim olacak diye heves ederken; şimdilerde aynada bir kadınla yüz yüzeyim.

Bir kız çocuğu annesinin eşyalarını nasıl kıskanır nasıl heves ederse onlara sahip olmayı; ben de öyle arzuluyordum büyük olmayı. Dün gibi hatırlıyorum aslında, tuvalet aynasının ( neden tuvalet aynası denir hiç anlamam, karşısında hep tuvalet mi giyilir ya da, neyse tamam çirkinleşmeyeceğim) karşısında, o küçük tabureye yani annemin deyişiyle pufa oturmuştum, içinde; biri bordo biri turuncu renkte iki ruj, kirpik kıvırma makası, pastel tonlara sahip bir göz farı, kapağı aynalı fakat bir türlü kapanmayan oldukça renkli bir makyaj seti, ojeler ve birkaç takı bulunan çekmeceyi karıştırıyordum. Hangisinin ne işe yaradığını adım gibi biliyordum aslında ama çocukluğumda sahip olduğum ve hala sahip olsaydım keşke diye hayıflandığım oldukça geniş bir hayal gücü ve yaratıcılıkla farklı bir şeyler denemeye karar vermiştim. Önce mutfaktaki annemin bana yetecek kadar bir süre boyunca yatak odasına uğramayacağından emin olmam gerekiyordu. Mutfağa gittiğimde annem soğan doğruyordu, bu demek oluyordu ki annemin en az yirmi dakikası var. Çünkü yemek yapmaya soğan doğramaktan başlardı annem ve işini bitirmeden mutfaktan ayrılmazdı. Odaya geçip ojelerden en parlak olanı seçmiştim ve tırnaklarıma değil dudaklarıma sürmüştüm bir güzel. Bana göre rengi tırnakta değil dudaklarda daha güzel duruyordu. Tam saç fırçasından mikrofon yapıp şarkılarımı seslendirmeye başlayacaktım ki; annemin çığlıklarıyla programım başlayamadan bitmişti. Şimdi aynanın karşısındayım, fırça yok elimde ama annem sesleniyor; “ hadi bir şarkı söyle” diye.

23 yaşımın akşamı. Küçükken kalın kapaklı romanları okumaya çalışırdım. Okurdum ama hiçbir şey anlamazdım aslında. Belki yirmi ya da otuz sayfa okuduktan sonra bırakırdım kitabı. İçindeki dünya bana çok yabancı gelirdi, anlamak için büyümem lazım diye düşünür, büyümek için anlamaya çabalardım. Okudum, okudum, okudum. Yıllar geçmiş, ben büyümüşüm; anlamadım.

Şimdi benim doğun günüm ya her şeyde bir parça ben arıyorum ve her şeyde bir parça hüzün nedense. Melankolik insanım, bilenler bilir. 23 yaşımın akşamı, birinin sonu; ötekinin başındayım.

Yeni yaşım belki yeni hayatım… Hayat! Sana fark atmaktayım!

ŞÜPHE

Bir hayal düşünün. Bir olmayan. O düş ki; siz onunla ilgilenmiyorken dört dönüyor etrafınızda, kulaklarınızı tıkamışken ona, o çığlık çığlığa. Küçük bir çocuk gibi eteğinizi çekiştiriyor durmadan, kurtulamıyorsunuz. Ne yapsanız içinde biraz da o var. En muhteşem anlarda başrolü paylaşıyor, en kötülerde gamlı baykuşu oynuyor. Kaleminize kağıdınıza sarılıyor. Elinizde tuttuğunuz grafitin samanla buluştuğu o yerde hep o duruyor. Ona değmeden yazamıyorsunuz. Yastık kılıfınıza tutuşturmuşlar adeta. Başınızı her koyduğunuzda yastığa, saç diplerinizden içeriye giriyor. Beyninizi ele geçirip, kemirmeye başlıyor düşüncelerinizi. İstediğini istediği gibi kırpıyor, kesiyor. Siz uykudayken bile o çalışıyor. Düşüncelerinize kılıf, kelimelerinize perde oluyor. Ne istediğinizi söyleyebiliyorsunuz ne de dilediğinizi düşünebiliyorsunuz.

Şüphe! Siz onunla ilgilenmediğinizde hayatınızda her zerresiyle.

Ya siz masaya koyup varınızı yoğunuzu, ona döndüğünüzde?

Yok olur şüphe!

“Sakın gözlerine bakma, kaybolacaktır baktığın anda.”

Onsuz olmaz bilirsin.

Şüphesiz şüphelerimi doğru çıkarmayacaktır;soruyor şüphe:

“Neye inanmak istersin?”

LÜSYEN

Atatürk, dans etti Lüsyen’le… Tevfik Fikret ona edebiyat dersi verdi. İnönü, evlerinde satranç oynadı. Nazım Hikmet, sofralarında yemek yedi. Kimler yok ki, bu belgesel romanın sayfaları arasında: Mehmet Akif’ten Victor Hugo’ya, Damat Ferid’den Oscar Wilde’a, Yahya Kemal’den Hindenburg’a, Necip Fazıl’dan, Karındeşen Jack’e, Abdülmecid’ten Namık Kemal’e, Sultan Reşad’dan Talat Paşa’ya Geçen asrın en ünlü portreleri… Ve onların arasında bir çağ yangınının tam ortasında yaşanmış inanılmaz bir aşk hikâyesi…

Şimdiye kadar hiçbir kitap beni bu denli etkilememişti. Büyülendim adeta kitapla. Hayran kaldım Lüsyen'e Abdülhak Hamid'e. 5 Şubat'ta Zincirlikuyu da olacağım inşallah, Abdülhak Hamid ve Lüsyen in mezarları başında..

Başta, Sonra..

Sanki içine düşmüşüm, düştüğümde burkulan ayağımın sızısı parmak uçlarıma kadar uzanmış. Hem parmak uçlarımı, hem ayağımı, hem bütün bedenimi kaplayan ince bir tabaka içinde çırpınmalarım boşuna. Tırnaklarımı batırıp yırtmaya yeltendiğim tabaka kendi derim oluyor bir anda. Acıyorum, kanıyorum ardından. Avuç içlerimi bastırıyorum yaralarıma; bana benden başkası iyi gelmiyor. Kendime sarılıyorum korktuğumda.

Oysa böyle olmayacaktı, böyle anlaşmamıştık en başta. Bu ne hüzün, bu ne karanlık dünya!

Miyase'nin Kuzuları

Hayvanlar Dünyasından İnsanlık Durumları ve Dersleri

Üstün Dökmen bu romanda birebir yaşadığımız ve yaşam boyu karşılaşacağımız toplumsal ve psikolojik açmazları, hayvanların gözünden ve dilinden mercek altına alıyor; ne denli verimli ve yaratıcı olduğunu bir kez daha gösteriyor.

Olan bitenin hayvanlar üzerinden okura aktarılması, yaz sabahlarında sisler içinde kalan ovalar gibi buğulu ve büyülü bir atmosfer yaratıyor. Romanın sonunda bu sis dağılacak, belki çiy taneleri gibi birkaç damla yaş kalacak gözlerimizde…

Çok etkilendim, dediği gibi birkaç damla yaş kaldı gözlerimde..
Sıcacık, etkileyici, hareketli, ilginç bir romandı..
Okumanızı tavsiye ediyorum..

AY HIRSIZI

Sunay Akın  kitabı Ay Hırsızı’nda gözünü Ay’a dikiyor ve bir arkeoloğun sabrıyla kazıyor insanlığın ortak birikiminin üzerine çöken tozu toprağı… Ortaya çıkardığı bilgiyi şair duyarlığıyla ilmek ilmek dokuyor ve okurunu hayrete düşürecek öyküler bir bir diziliyor karşımıza.

Cervantes ve Mimar Sinan hangi caminin inşaatında buluştu?.. Enver Paşa’nın uçağı kaç kez düştü?.. Piri Reis’in haritası Topkapı Sarayı’nda nasıl bulundu?.. İstanbul Boğazı’nı yürüyerek geçen Attila Hülagü’nün sırrı neydi? 157 yıl yaşayan Zaro Ağa’nın Amerika seferi… Atatürk neden hiç uçağa binmedi?..

Kitabı çok beğendim, çok farklı anektodlar, inanılmaz rastlantılarla hayrete düştüğüm bir kitaptı.

İlgilenenlere öneriyorum, "Ay Hırsızı" mutlaka okunmalı..

Bir Akşamüstü

Güneşe karşı yürümek istiyorum bir akşamüstü. Güneşe yürümek, yolunda yürümek, üzerine yürümek istiyorum güneşin. Yakalayabilir miyim sıcaklığını bilmem; ama yolunda erimek istiyorum.

Önce yüzüme vursun ateş oklarını, bakamayayım yüzüne, başım öne eğik, ağır adımlarla yaklaşayım ona. Ardından tüm bedenimi ele geçirsin sıcaklığı, kemiklerime kadar insin, ısıtsın beni. Kavrulmaya başlayayım zamanla, tenimden ayrılsın içtiğim suyum, benimle kalayım; kapanmış gözlerim, esmerleşmiş tenim, susuz bedenim, kavrulmuş ruhum!

Ben çok üşüyorum…

YILDIZ TOPLAYICISI

Küçücük bir odada, ufak bir kız çocuğu yaşarmış. Odası; dünyasıymış. Odanın tavanında yıldızları, penceresinde; güneşi, ayı, duvarlarında; dağları, ormanları, denizleri varmış. Kız çocuğu en çok yıldız toplamayı severmiş. Biriktirdiği yıldızlarla koca bir galaksi kurmuş kendine, kendi gökyüzünde. Yıldızlarına hayranmış kız çocuğu, onları seyre dalarmış çoğu zaman, öyle mutlu olurmuş ki yıldızlarını izlerken, umurunda olmazmış; dönmese dünya, dursa zaman!

Bir gün bir yıldız koparmış gökyüzünden küçük kız. Öyle güzel öyle parlak bir yıldızmış ki gözleri kamaşmış ışıltısından. Odasına, diğer yıldızlarının arasına salıvermiş onu da. Ancak yeni gelen öyle çok ışık saçıyormuş ki diğer yıldızlar sönük kalmış yanında. Küçük kız çok şaşırmış bu işin nasıl olduğuna. Bakakalmış hayran hayran yeni yıldızdan saçılan ışığa.

Diğer yıldızlar kırılmışlar küçük kıza. “O gelince bizi unuttu, artık bizi sevmiyor” diye düşünmüşler. Birer birer kaymaya başlamışlar üzüntüden, küçük kızın gökyüzünden.

Yeni gelen de kendini suçlu hissetmiş olanlardan. “Ben geldim diye onlar gidiyorlar, oysa buraya ait olan onlar.” demiş kendince.

Küçük kız ne yeni gelenden vazgeçebiliyormuş ne de diğerlerinden. Hepsini öyle çok seviyormuş ve bağlıymış ki onlara. Küçük kız çok düşünmüş ve sonunda aklına bir fikir gelmiş. Yıldızları kaymasın diye hepsini birbirine bağlamış. Sonra tüm yıldızlarını yeni gelene tutuşturmuş. Artık hepsi bir aradaymış. En başta en çok parlayanı ve ardında diğer yıldızları… öyle uzun bir sıra olmuş ki yıldızlarından küçük kızın odasına sığmaz olmuş artık. Öyle göz alıcı bir parlaklık ki dışarıdaki ay kadar güçlü ışıldıyormuş. Küçük kız düşünmüş ve karar vermiş: yıldızlarını, eşi benzeri olmayan, birlikte dolaşan yıldızlarını dışarıya, dışarıdaki gökyüzüne tekrar salacakmış. Penceresini açmış ve en parlak yıldızını camdan gökyüzüne doğru uğurlamış. Ardından da diğer yıldızların gidişini izlemiş. Küçük kız, onlar giderken arkalarından özlemle seslenmiş: “ güle güle kuyruklu yıldızım, beni sakın unutmayın!”

Kim bilir…

Gökyüzünde dolaşan, tüm evreni büyüleyen kuyruklu yıldız belki de hala sahibesini arıyordur…

Dev Olmak İstiyorum

Söylenmemiş sözlerim, okunmamış mektuplarım var diye başlamıştım ben yazmaya. Daha küçüktüm, sonra büyüdüm. Sözlerim, cümlelerim de büyüdü benimle. Şimdi hangimiz daha büyüksek o alacak diğerini içine.

“Bir silahım olmalı benim. Sürekli belimde durmalı. Her zaman yüksek olmalı topuklarım. Dimdik yürümeliyim. Hiçbir şey hiç kimse duramamalı önümde. Bazen görmemeliler bazen gözlerinin içine sokmalıyım kendimi. Gülmemeliyim kimseye. Kimse hak etmiyor çünkü benim gülmelerimi. Bana bile bırakmıyorlar beni. Susmalıyım daha çok. Günde beş cümleyi geçmemeli konuşmalarım. Yüksek sesle müzik dinlemeliyim her yerde. Kimseyi duymamalıyım. Kimse beni duymamalı. Yürümeliyim olabildiğince. Durmamalıyım. Hızlı olmalıyım. Heybetle kalkmalıyım oturduğum yerden. Rüzgar esmeli hızlıca; ama ben ondan daha sert olmalıyım, karşı koymalıyım ona. Hem dağılmalı saçlarım, hem de kapatmamalı yüzümü. Alnım açık yüzüm dik yürümeliyim. Bağırmamı yeğleyecekleri zamanlar olmalı. Öyle susmalıyım ki. Hiçbir şeyin ucundan tutmamalıyım, tuttuğumda kavramalıyım o şey her ne ise; düşmesi imkansız olmalı. Sağlam görünmeliyim. Kapı gibi demeliler arkamdan. Hükümet gibi sözlerini de duyabilirim. Bakmam yetmeli yıkmak için her şeyi. Ve her şey yıkılmalı. Adımlarım sarsmalı, ardımı tuz buz etmeliyim. Büyümeliyim daha fazla büyümeliyim. Taşmalı artık. Sığamıyorum bu bedene. Bana dünya dar. Fazlalıklar atılmalı dünyadan. Yeterince boş alan olmalı. Ben doldurmalıyım her yeri. Ben olmalıyım. Dev olmak istiyorum. Korkulan, kaçılan, yalnız bırakılan bir dev. Güzel ya da çirkin mühim değil. Gidilmeli bu dünyadan. Ardında kocaman izler bırakarak ve gitmeliyim buradan. Her şeyi yerle bir yaparak!”

TSM DİNLEMEK

Türk Sanat Müziği dinlemek; dinleyip söylemek, hissetmek, yaşamak gibi. Bana kalırsa ayrıcalıktır Türk Sanat Müziği dinlemek.

İçim sıkılınca Türk Sanat Müziği dinlerim, kendimi iyi hissettiğimde de aynı. Korkmuşsam sığınağımdır hicaz makamı. Eğlencemin ritmi rastta gizlidir. Dostlarımla berabersem, tabaklara çarpan kaşık çatal seslerinin arkasından kulağıma fısıldar neva makamı. İnsan her zaman iyi olmaz olamaz elbet bilirim, ama iyi olmaya meyletmediği zaman da olur, onu da bilirim, küçek makamıyla sarılırım kabuklarıma yaralarıma bassın kanatsın diye. Belki o zaman dökülen kanımla rahatlarım, hüseyni ile durulup, puselik ile güç bulurum… Türk Sanat Müziği dinlemek ayrıcalıktır, bilmem Necip Fazıl da dinler miydi; bulmuş muydu biricik meselesinin yongasını, sonsuza akarken rehavi mi çınlamıştı kulaklarında?

YOK

Yok diyorum işte.
 Yok böylesi.
 Ne duygusu , ne hissi.
Mutluluk dediğinizi bağladığınız ipin ucunda sallanmaktır sizinki.
 Ben yok derim buna.
Yok bende öylesi.
 Yalıtılmış bir oda belki benimki.
 İçeri giremeyenler ve dışarı çıkamayanla var olan.
Kapısında onlarca kilit.
 Değil o kilitleri açmaya zorlamak; yanına bile yaklaşmıyorum.
Ki yaklaşamıyor kimse.
Ruhsuz duygusuz olmayı yeğlemişim ben burada.
 Ne bekleyiştir bu kutlu zamanı , ne sevmeyiş, ne de unutulmamış.
 Anlamsızlığıyla bütün olmuş.
 Anlamını bulmuş.
 Banadır kahrı çilesi , kimseye dokunmaz sillesi.
Sesim çıkmayacak ta ki yıkılana kadar bu duvarlar.
Üstüme düşsün , ezileyim , boğulayım varsın ne yazar.
 İmdat ki ; kimedir bu çığlık:
Yeter, kurtar!