Susmaktansa..

susmaktansa konuşmalı dedim..
susmamalı..
anlatmalı elden geldiğince
bi yolu bulunurdu elbet..
ne olurdu ki isteyince..
istedim diyebilince..
anlatabilince..

ne derin nefesler çektim
bilemezdi ki elbet
ne içtendi ahlarım
titremelerim ne kadar gerçek..

boğazımda ki yumrukla konuşamazdım
susmalıydım..

yok..
yalan yok...
inan yok..

diyemezdim ki..

bi yerden değişti mi yaşananlar
olmazdı ki eskisi gibi
güvenemezdi ki insan
öldürse kendini..

kalemim gitmekten ürkek
ben kendimle yüzyüze..
hiç böyle bakmamıştım
aynadaki kendime

kelebeğin kozasına hazin vedası
olan bitenin yansıması

tutmaz olmuş ellerim
söyleyemez haldeyim
aklımdakileri salamam ışığa
ama iyi bilirim;
kendimleyim...!