Yok böylesi.
Ne duygusu , ne hissi.
Mutluluk dediğinizi bağladığınız ipin ucunda sallanmaktır sizinki.
Ben yok derim buna.
Yok bende öylesi.
Yalıtılmış bir oda belki benimki.
İçeri giremeyenler ve dışarı çıkamayanla var olan.
Kapısında onlarca kilit.
Değil o kilitleri açmaya zorlamak; yanına bile yaklaşmıyorum.
Ki yaklaşamıyor kimse.
Ruhsuz duygusuz olmayı yeğlemişim ben burada.
Ne bekleyiştir bu kutlu zamanı , ne sevmeyiş, ne de unutulmamış.
Anlamsızlığıyla bütün olmuş.
Anlamını bulmuş.
Banadır kahrı çilesi , kimseye dokunmaz sillesi.
Sesim çıkmayacak ta ki yıkılana kadar bu duvarlar.
Üstüme düşsün , ezileyim , boğulayım varsın ne yazar.
İmdat ki ; kimedir bu çığlık:
Yeter, kurtar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder