Dev Olmak İstiyorum

Söylenmemiş sözlerim, okunmamış mektuplarım var diye başlamıştım ben yazmaya. Daha küçüktüm, sonra büyüdüm. Sözlerim, cümlelerim de büyüdü benimle. Şimdi hangimiz daha büyüksek o alacak diğerini içine.

“Bir silahım olmalı benim. Sürekli belimde durmalı. Her zaman yüksek olmalı topuklarım. Dimdik yürümeliyim. Hiçbir şey hiç kimse duramamalı önümde. Bazen görmemeliler bazen gözlerinin içine sokmalıyım kendimi. Gülmemeliyim kimseye. Kimse hak etmiyor çünkü benim gülmelerimi. Bana bile bırakmıyorlar beni. Susmalıyım daha çok. Günde beş cümleyi geçmemeli konuşmalarım. Yüksek sesle müzik dinlemeliyim her yerde. Kimseyi duymamalıyım. Kimse beni duymamalı. Yürümeliyim olabildiğince. Durmamalıyım. Hızlı olmalıyım. Heybetle kalkmalıyım oturduğum yerden. Rüzgar esmeli hızlıca; ama ben ondan daha sert olmalıyım, karşı koymalıyım ona. Hem dağılmalı saçlarım, hem de kapatmamalı yüzümü. Alnım açık yüzüm dik yürümeliyim. Bağırmamı yeğleyecekleri zamanlar olmalı. Öyle susmalıyım ki. Hiçbir şeyin ucundan tutmamalıyım, tuttuğumda kavramalıyım o şey her ne ise; düşmesi imkansız olmalı. Sağlam görünmeliyim. Kapı gibi demeliler arkamdan. Hükümet gibi sözlerini de duyabilirim. Bakmam yetmeli yıkmak için her şeyi. Ve her şey yıkılmalı. Adımlarım sarsmalı, ardımı tuz buz etmeliyim. Büyümeliyim daha fazla büyümeliyim. Taşmalı artık. Sığamıyorum bu bedene. Bana dünya dar. Fazlalıklar atılmalı dünyadan. Yeterince boş alan olmalı. Ben doldurmalıyım her yeri. Ben olmalıyım. Dev olmak istiyorum. Korkulan, kaçılan, yalnız bırakılan bir dev. Güzel ya da çirkin mühim değil. Gidilmeli bu dünyadan. Ardında kocaman izler bırakarak ve gitmeliyim buradan. Her şeyi yerle bir yaparak!”